《自定水回舟漏几溺》拼音版

元代戴良

dìngshuǐhuízhōulòu--dàiliáng

qīngyóusuǒshìtóulǎoxìngwèi

cháoliángchóutóumèiwèizhī

lóngshānnièlánshuǐzhōu

访fǎngqīngquánjìngsān宿shílínzhǐ

shìhǎoxiōngjiānliúhānjiǔ

tīngwéizhíjiǔnǎichí

suìchéngbàitǐngcháojiāngshuǐ

zhōngliúzāodiànzhǐyǒushēng

lèitóuxiāngjìnzhuōyuè

yúnzhuāngshénzhùyuèchūhóng

zhǎngshīyuánshǒulǎoyuánshì

tángshēngtuōxuētóu

luànjiāngshàngbēngànchìjiǎo

kōngjīnshāopiánjǐnyíngzhǐ

qiánjiānghòuquǎnhuìzhéqīng

wèihuòdūnzuòquánzhì

qǐngzhīyúnhēituōzhǐ

làiyúnzhuāngxiānzhǐhuīmìngzhōuzi

jìngjiāngtiānshùsāiquèlòuchuán

réngchōngzhíbǎng

zhānjiùguǎnjìnshězhōutóng

kòuménguǎnrénwèibēi

duōliùchǐdāng齿chǐ

wēimàoxiǎnjiāndàojīnzhīyǒu

jūnzichùshìzhēnzhōu

qīngnǎichéngxìngěr

yīnjièpiānchíyòngxièzhī

戴良简介

唐代·戴良的简介

戴良

(1317—1383)元明间浦江人,字叔能,号九灵山人,又号云林。通经、史百家暨医、卜、释、老之说。初习举子业,寻弃去,学古文于黄、柳贯、吴莱。学诗于余阙。元顺帝至正十八年,朱元璋取金华,召之讲经史。旋授学正。不久逃去。顺帝授以淮南江北等处儒学提举。后避地吴中,依张士诚。见士诚将败,挈家泛海,抵登、莱。欲行归扩廓军,道梗,侨寓昌乐。元亡,南还,变姓名,隐四明山。明太祖物色得之,召至京师,试以文,欲官之,以老疾固辞,忤旨。逾年自杀。良为诗风骨高秀,眷怀宗国,多磊落抑塞之音。有《九灵山房集》。

...〔 ► 戴良的诗(226篇)